W końcu miał nadejść wolny dzień. Taki, w którym nigdzie nie musieliśmy się spieszyć. Postanowiliśmy więc,
że wybierzemy się za miasto. Standardowo chętnych było niemało, w ostateczności zobaczyliśmy te same twarze co zawsze. Mimo to będziemy długo pamiętać ten wypad.

Pogoda nam dopisała było iście wiosennie. Cudowne promyki słońca dodawały sił, tak, że w bijących na liczniku kilometrów nikt nie odczuwał.

Na całe szczęście Dolarowa Pańcia, której oczywiście z nami nie mogło zabraknąć, jeszcze przed wyjściem z domu zmieniła ciut naszą trasę – gdyby nie to, pewnie jeszcze przez 3 dni nie miałabym siły nic tu napisać.

Dojechaliśmy. Pięknie położone, niewielkie jeziorko, miejsca do siedzenia i ku mojemu zdziwieniu całkiem niemało przechodzących tędy ludzi. Chociaż, co się dziwić, przy takiej pogodzie siedzenie w domu byłoby czymś irracjonalnym. Dodatkowym efektem była gruba warstwa lodu.

Po drodze zakupiliśmy jednorazowego grilla. Żyć nie umierać.  Pojedli, zrelaksowali się i… bum. W kole mojego roweru brakowało powietrza. Niestety napompować się nie dało, a wręcz przeciwnie, resztka powietrza spierniczyła z dętki i klops, nikt nie zaopatrzył się w awaryjną, zapasową dętkę. Współtowarzyszom kazaliśmy jechać, bez sensu by wszyscy marnowali czas, a my wróciliśmy piechotą, prowadząc 2 rowery, przyczepkę i psy.

Wnioski: